Luierfase
door Ilona
2 februari 2017

Een paar weken geleden had ik weer eens tijd om bij te kletsen met mijn vriendin.
Zij is moeder van 3 kinderen. Een zoon van 4 jaar en een tweeling van 2 jaar.
Ze verzuchtte dat ze het gevoel had dat ze geleefd werd en dat ze zo weinig tijd had voor haar vriendinnen. Ze reageerde nauwelijks op appjes en had geen tijd voor afspraken. Ze gaf aan dat “deze fase gelukkig bijna voorbij is”.
Deze fase vroeg ik?
“Ja, want de meiden (de tweeling) kunnen nu lopen, ik kom langzaamaan uit de luierfase. Geen Maxi-Cosi meer, de box kan weg en nog heel even en er hoeven ook geen gezinsverpakkingen luiers meer gehaald worden.”
Ahhhh lachte ik herkenbaar. Dat wist ik nog wel van Jolie. Eerlijk is eerlijk, hoe schattig en lief ze als baby’s zijn, als de bekende “luierfase” tot z’n einde loopt, zijn de meeste moeders toch wel enigszins opgelucht.

Terwijl ik dit zo bedacht en lachte, kwam er een ook langzaam een ander stemmetje in mijn hoofd. Een stemmetje dat aangaf: uhhhh…. realiseer jij je wel dat jij nooit uit de luierfase komt ?

De fase waarbij Nox niet zorgafhankelijk is, zal niet op korte termijn eindigen, sterker nog: die fase zal nooit eindigen….

Hij zal altijd begeleiding nodig hebben...
Hij zal altijd geholpen moeten worden met eten, aankleden, drinken en bewegen...
Hij zal altijd iemand nodig hebben om zijn luiers te verschonen...
Ik zal met Nox altijd in de luierfase blijven.

En de meeste moeders weten: de luierfase kan soms best eenzaam, eng en overweldigend zijn.

Iedere moeder, met een kind in de luierfase, heeft wel eens een periode gehad dat ze doodop was van alle slapeloze nachten, van de zorgen om de griepjes die in de lucht hangen.
De fase waarin ze uit alle macht probeert al die ballen hoog te houden; kind, man, werk, huishouden en vriendinnen waarbij er absoluut geen tijd is voor zichzelf.
Ze gaat eigenlijk te laat naar bed en telt de uren vanaf wakker worden tot ze weer mag “slapen”.
Ze zegt leuke uitjes af (waar ze heel erg naar uitkeek) omdat ze te moe is of omdat haar kind niet lekker is.

Herkenbaar voor ons allemaal toch...

Maar dan komt het besef: bij sommigen van ons zal de tijd, waarin je tot je nek toe in de luierfase zit, niet voorbij gaan. De moeders van kindjes met beperkingen blijven altijd in de luierfase.

Bij iedere traan die ik laat, besef ik me dat er ergens een andere moeder in een vergelijkbare situatie, deze traan ook laat en het bij haar ook zo voelt. En als de dag weer eens heel lang was en ik moe ben van al het vechten voor Nox -om te zorgen dat hij kan krijgen wat hij verdient-, dan voel ik bijna de arm van de andere moeder om me heen terwijl ze zegt: “jij kan dit.”
Ik weet dat ik niet alleen in deze voor-altijd-durende-luierfase zit. Dit besef, hoe gek ook, geeft mij ook troost.

Maar er is meer in die luierfase. Er is ook plezier, liefde en geluk. En heel veel daarvan!

Ieder moment dat ik oefeningen met Nox doe, zodat hij meer kan bereiken, is er een ander moeder die ook uren met haar kind aan het trainen is. Ieder keer dat ik euforisch ben over iets dat onbeduidend lijkt, weet ik dat er een andere moeder is die meehuilt van geluk omdat ook zij dit zo ervaart.

En de lachjes in die luierfase! Oh, wat klinken ze heerlijk oprecht en puur, als muziek in de oren. Pure liefde straalt uit elke lach. Dat giechelende ondeugende koppie als Nox echt pret heeft: daar geniet ik toch zo van!
Dat geeft mij zoveel energie.

En die keren dat ik tóch over mijn vermoeidheid heenstapte en naar mijn vriendinnen ging, en ik weer energie kreeg..-in plaats van dat het dat kostte-, dat zijn de dingen waaraan ik mezelf moet herinneren. Want zulke dingen gaan niet weg, misschien worden ze anders maar ik ben het levende bewijs dat echte vriendinnen blijven en dat ze energie geven! Dat ze echt wel begrip hebben voor het feit dat je minder belt en ze minder ziet. Dat de tijd juist extra gewaardeerd wordt als je weer eens samen bent.

Terwijl ik me realiseerde dat ik nooit uit de luier-fase kom, realiseerde ik mij ook dat dat helemaal niet het einde is. Soms kunnen moeders nog terug verlangen naar die heerlijke onschuldige baby-luierfase.

En antwoordde ik mijn vriendin dus: ‘Heerlijk meid dat je er bijna uit bent! Maar wie weet komt er een tijd dat je hier naar terug verlangt”