Burn-out soep
door Ilona
28 november 2017   

Een burn-out krijg je niet zomaar. In de Van Dale staat het als volgt omschreven: "toestand van geestelijke uitputting ten gevolge van langdurige stress".

En dan nog hoeft echt niet iedereen als gevolg daarvan een burn-out te krijgen. Volgens mij heb je in de basis ietsjes meer aanleg als je over de volgende karaktereigenschappen beschikt: hard werken (lees: doorgaan, doorgaan, doorgaan, doorgaan) en perfectionisme.

Mijn arbeidsethiek is er al vanaf jonge leeftijd in geprogrammeerd. Ik weet niet beter of mijn vader had altijd twee baantjes. Geboorteplaats is misschien ook nog van invloed. Want wie kent de 2 Rotterdamse gezegdes nou niet:
"Niet lullen maar poetsen" & "Geen woorden maar daden". Uitspraken waar deze dame van Zuid altijd erg van heeft gehouden en naar geleefd heeft.

Perfectionisme vind ik blijkbaar ook geen vies woord. Zo hebben mijn moeder en ik ooit een halve cabaret zaal gierend van het lachen onder de stoel gekregen. Omdat wij letterlijk de enige twee waren die onze handen opstaken na de vraag: en welke gek strijkt ook zijn kussensloopjes?? Waarna ik ook nog verbouwereerd en verontwaardigd de zaal rondkeek. Hoezo strijkt niet iedereen zijn kussensloopjes?? Dat is toch heel normaal?!

Kortom de basis ingrediënten voor een goede burn-out soep blijk ik al mijn hele leven  in huis te hebben en alleen al werk gerelateerd gezien was ik al aardig op weg richting burn-out. De situatie na het krijgen van Nox maakte dat ik in een stroomversnelling kwam. Nauwelijks slaap, ontzettend veel zorgen om hem, Jolie en de financiële situatie. En maar doorgaan, ook omdat je niet anders kan.

Er waren uiteindelijk twee momenten waardoor ik echt besefte; dit gaat niet goed en er moet nu wat veranderen. Mijn reactie op een hele normale verkeerssituatie was echt een eye-opener. Als je, gewoon heel normaal, van rechts wordt ingehaald en om die reden schuimbekkend richting hyperventilatie gaat, uhhh nee, dat is niet echt goed.
Of als je binnen twee weken, ongeveer om de dag, je ziekmeldt, met oogontstekingen, een buikgriep en een peesontsteking aan je pols. Mijn lichaam gaf het letterlijk op. Mijn direct leidinggevende zag het aan en nam uiteindelijk het besluit: je gaat nu naar huis en ik wil jou heel lang niet terugzien. Waar ik uiteraard eerst nog boos om was; hoezo naar huis??! Met mij is NIKS aan de hand. Lachwekkend achteraf.

Maar al snel omarmde ik dit proces. Nu was het inderdaad even tijd voor mij. Ik kreeg vanuit mijn werkgever dan ook alle instrumenten aangereikt om aan mezelf te werken. Wandelcoach, yoga & meditatie en tijd, veel tijd, omdat ik ziekgemeld werd.

De eerste periode kenmerkte zich dan ook vooral door heeeeeeeel veeel slapen. Iets wat ik echt structureel was tekort gekomen de jaren ervoor. En langzaamaan kwamen daar de afspraken bij, ook om de structuur te houden. Door middel van wandelen ben ik tot inzichten gekomen en heb ik veel geleerd.
Nee zeggen, ook zo’n dingetje. Iets wat ik nog steeds moeilijk vind, maar wat ik wel heb geleerd en ook toegepast heb. Wat niet altijd tot begrip leidde (hoezo organiseert Ilona dit jaar dit en dat niet??) maar desondanks door heb gezet. Want alles went tenslotte.

En die kussensloopjes? Die strijk ik nog steeds. Maar soms, als ik geen tijd of geen zin heb gooi ik ze ook wel eens ongestreken over de kussen heen! Baldadig hè