Jaarlijkse oogtest
op 13 juni 2017
Door Ilona
Lieve Nox,
Vandaag was jouw jaarlijkse oogtest. Een afspraak waar ik, in tegenstelling tot de vele andere afspraken, eigenlijk zelfs een beetje naar uitkijk!
Omdat, nadat jij was gediagnosticeerd als 'technisch blind', een jaar later iedereen verraste door een visuele ontwikkeling te laten zien. Jij “zag” maar liefst 8%!! Dat was toch beter dan niets? En wie weet wat de toekomst zou brengen....En in mijn hart kwam er hoop, hoop dat jij, naast al je andere beperkingen, toch iets zou kunnen zien. Er was toch ontwikkeling....
En het jaar daarop kwam die hoop uit: nu “zag” je 15%! Weer ontwikkeling! Weer iets erbij! Wel restte nog de vraag; wat snap je van wat je ziet? Komt het wel binnen? Hoe ernstig is het signaal tussen jouw ogen en jouw hersenen beschadigd? Het was ook wel duidelijk dat hier ‘iets’ misging maar lastig om te bepalen wat nu precies....Maar er was hoop, want ja, tot 2 keer toe ontwikkeling in je visus, dan mag je als moeder wel een beetje hoop hebben.
Maar ik had niks moeten verwachten. Een les die ik uit het verleden met jou wel heb geleerd. Dan is alles wat wel lukt superfijn! Maar je raakt niet teleurgesteld als het niet lukt. Een soort beschermings-systeem. En daar ging het dit jaar fout. Want ik verwachtte wat, héél wat. Ik sprak het getal 30% uit. Maar stiekem dacht ik; of 32, of 35. Heel spannend dus allemaal vandaag.
De test ging goed. Je was vrolijk, redelijk uitgerust en werkte goed mee. Ik zat daar toch trots als een pauw te wezen! En dik een uur later waren we klaar. De dokter vertelde me een aantal dingen zoals dat je eerst moet fixeren voordat je wat ziet en dat er duidelijk signalen waren dat er in de verwerking echt grote problemen waren. Dat er verbetering is gekomen in die fixatie maar dat het kader, de waas en de afstand wat je ziet gelijk zijn gebleven namelijk....... 15%
Stilte....
Daar ging ik weer, van de ene emotie in de andere, m’n hart brak wederom een stukje af. Helemaal geen ontwikkeling dit jaar...Daar ging mijn verwachting, daar ging mijn hoop. Ik had het je zo gegund lieverd; dat jij ondanks dat jij nooit achter je zusje zal aanrennen, nooit zal voetballen, en weet ik wat nog meer, jij wel had kunnen genieten van bv de natuur, net zoals je zusje en zoals mij, dat jij wel had kunnen “zien” wat je deed, zoals bv rijden met je rolstoel. En het voelt alsof dat jou nu toch ook niet is gegund.
Maar lief prachtig knap mannetje van mij; ik weet zeker dat jij van het leven gaat genieten! Ik zal altijd blijven vechten om daarvoor te zorgen. Om jou en je zus dat te geven wat jullie verdienen; een liefdevolle basis waar je jezelf kan en mag zijn en waar je gelukkig bent....
En “maar” 15% betekent aan de andere kant dat ik gewoon nog vaker jouw hoofdje lekker dicht tegen de mijne moet doen, zodat je mij goed kan zien en ik jou dan gelijk allemaal kusjes kan geven!
Ik hou van jou en natuurlijk ook van je grote zus, liefs mama