Een echte rolstoel februari 2020

Eindelijk, eindelijk.
Een echte rolstoel.
Ik zat al jaren in een soort van buggy, mij hoorde je niet klagen, maar het paste eigenlijk al een tijdje niet meer zo goed. Mijn heupen werden afgesnoerd, mijn benen -die het toch al niet zo goed doen- hingen er onhandig bij. Mijn armen zaten vaak knel tussen de armlegger en de zitting.
Dus, om nu te zeggen dat ik er nog lekker in zat, nou nee.
En dan het onhandige vervoer van dat ding. Ik hoorde mijn opa en oma zuchten en steunen als de buggy plat in de bagage-ruimte van mama’s auto gelegd moest worden. Het paste maar net en eigenlijk net niet. Mijn moeder zette mij dan in de autostoel die ook al niet zo goed meer paste.
Een heel gedoe waar iedereen nu vanaf is. En natuurlijk niet alleen door die nieuwe stoel, maar ook door de rolstoelbus!