Het liedje van Leen Jongewaard (Op een mooie Pinksterdag) ken ik niet, maar schommelen achter de kont van het paard dat deed ik wel.
Spannend was het en eigenlijk had ik er niet zoveel zin in. Van die grote beesten voor die huifkar en ik moest dan in die kar. Zoals alles wat anders en nieuw is, zal ik laten merken dat ik het daar helemaal niet mee eens ben. Of die paarden weg, of ik. Maar gelukkig heeft mama doorzettingsvermogen en gingen we samen de huifkar in. De paarden gingen in gang, het pleintje af, de straat uit. Wat gebeurt er toch? Een rondrit door het pitoreske Oud-Beijerland. Met mij als liggende prins. Maar wat werd dat uiteindelijk toch heel erg leuk en wat een ontspanning. Zo achter die twee konten. Nooit geweten dat ik, wakker zijnde, zo ontspannen zou kunnen zijn.