Wat gebeurt er toch allemaal. Een heel vreemde omgeving, met allemaal nieuwe kindjes en nieuwe verzorgers.
Kom laat ik daar maar eens merken dat ik het er absoluut niet mee eens ben. Ze zullen me horen! En dat ook nog eens zonder mijn moeder!
Maar ach, wat waren ze lief. Ze lieten me uitrazen en fluisterden zoete woordjes. De klap op de vuurpijl was natuurlijk die draagdoek. Heerlijk knus in haar armen.
En moe dat ik toch was, ben het natuurlijk helemaal niet meer gewend, dat harde huilen.
Na mijn slapie had ik het gelukkig weer naar mijn zin. Het went snel....