Hoe kom ik nou hier terecht.
Nou, ik kon niet meer bij Rijndam blijven.
De reden dat ik naar Rijndam ging was omdat ik de kans had epileptische aanvallen te krijgen. De ziekte van West was eerder vastgesteld. Maar als het gevaar van die aanvallen minimaal of afwezig zouden zijn dan hoefde ik niet meer naar Rijndam. Dus lekker een paar keer in de week naar Oud-Beijerland, zo kom ik nog eens ergens. En telkens weer leuke juffen (Paula) en zelfs een "meester" (Ernest) . Die doen echt allemaal leuke dingen met me en gelukkig vind ik het ook leuk. Want dat is natuurlijk ook wel belangrijk voor ze.
Vandaag, voor mijn doen, erg lang recht op gestaan.
Wat is dat moeilijk zeg, met zo'n zwaar hoofd dat iedere keer naar voren of opzij valt.
Gelukkig mag ik de volgende keer weer, kan ik lekker oefenen en wie weet kan ik na een tijdje -met hulp- wat langer staan.
Wat gebeurt er toch allemaal. Een heel vreemde omgeving, met allemaal nieuwe kindjes en nieuwe verzorgers.
Kom laat ik daar maar eens merken dat ik het er absoluut niet mee eens ben. Ze zullen me horen! En dat ook nog eens zonder mijn moeder!
Maar ach, wat waren ze lief. Ze lieten me uitrazen en fluisterden zoete woordjes. De klap op de vuurpijl was natuurlijk die draagdoek. Heerlijk knus in haar armen.
En moe dat ik toch was, ben het natuurlijk helemaal niet meer gewend, dat harde huilen.
Na mijn slapie had ik het gelukkig weer naar mijn zin. Het went snel....