Hard werken bij Visio 26 maart 2019
Als jullie denken dat het allemaal zo makelijk is daar bij Visio in Breda, dan heb je het echt mis.
Natuurlijk zwemmen en spelen, maar ook is het hard werken daar. Kei-hard.
Het is natuurlijk grappig om op de tablet een ballonnetje aan te raken en als me dat dan uiteindelijk lukt ik een knal kan horen als tie uit elkaar klapt..
Want dat is de bedoeling, ik moet het ballontje volgen met mijn ogen en dan ook nog met mijn handen dat ding aanwijzen of aanraken.
Voor niet gehandicapten is dat appeltje eitje maar ik kan je vertellen dat dat heel erg moeilijk is. En dan zit er nog zo'n juf bij die iedere keer mijn hoofd recht doet. Alsof al dat andere al niet het uiterste van me vergt. En dan ook nog eventjes tussendoor probeert mijn hamstrings op te rekken....
Het filmpje hiernaast duurt een tijdje, maar kijk tot het einde, hou vol, dat moest ik ook.
Een nieuw jaar januari 2019.
Mama was al voorbereid en ik ook op mijn manier.
Een nieuw jaar en een nieuwe klas.
Waarom moest dat nou, ik had het zo goed naar mijn zin bij al die juffen. Maar ik miste iets kennelijk.
Ze noemen dat aanspraak van andere kinderen. Ik zat in een klasje met kinderen die helaas nauwelijks konden praten, terwijl ik juist grote stappen daarin gemaakt had.
Ik kan me uitdrukken en begrijp zelf heel goed wat ik bedoel. Mijn lippen en tong haperen wel eens evenals mijn stembanden, maar ik zeg alles gewoon drie keer als anderen mij niet begrijpen.
Ik moest meer spraak-uitdagingen krijgen, dus werd ik gepromoveerd naar een klasje met meer sprekende kinderen.
Een klasje ook met andere regeltjes. Daar moest ik nog even aan wennen.
Zo was het gebruik dat aan het begin van de dag de juf op de gang al "goedemorgen" werd gewenst.
Ja doei, dat deed ik eerder niet, dus waarom nu ineens wel?
Dat heb ik geweten toen ik op een dag weigerde om goedemorgen te zeggen. Maar gewoon: "nee" zei.
Mocht ik toch de klas niet in, wat kregen we nou. Wordt Nox, ik dus, op zijn nummer gezet. Zat ik daar in de gang en al mijn klasgenootjes waren binnen en ik kon geen kant op. Zat ik daar te zitten.
Ik weet niet of het echt lang heeft geduurd, maar na verloop van tijd kwam de juf maar eens vragen of ik van plan was om goedemorgen te zeggen.
Ik heb maar eieren voor mijn geld gekozen en netjes goedemorgen gezegd.
En ik mocht de klas in.
Tante Monika heeft een kennis en die vroeg of ze iemand kende die iets met mantelzorg deed. Die kennis van tante Monika, Eva van Dorst-Smit, zou dan een artikel in de Margriet schrijven. En ja, daar hoorden ook foto's bij. Dus, met zijn allen naar een fotostudio van Marloes Bosch in Naarden. Mama, Jolie, oma en opa en ik met mijn stoel.
Daar aangekomen was het nog een dingetje om boven te komen. Geen lift, dus met de aanwezige spierballen de trap op. En moest iedereen worden opgemaakt door Nicolette Brønstedt. Tevoren waren er al kledingvoorschriften toegestuurd, niets werd aan het toeval overgelaten, de kleuren moesten passen bij het idee dat de vormgever van Margriet had bedacht. Maar, het zijn prachtige foto's geworden en een mooi artikel over oma. Wat een leuke dag en wat een mooi vervolg daarop.